• verslag 1: Robbie - Astrid
• verslag 2: Peggy

Motorweekend België 14,15, en 16 september 2012

Verslag Peggy

Op vrijdag 14 september begonnen we vol spanning en verwachting aan een motorweekend naar België.
Om 08.00 uur was het verzamelen bij de Mc Donalds nabij Ikea in Amsterdam Z.O. We zouden eerst tanken bij de Shell, maar daar had Greenpeace een stokje voor gestoken.
Die ochtend hadden activisten een groot aantal Shell tankstations ‘onklaar’ gemaakt door de tankslangen aan elkaar te ketenen. Dat werd dus tanken bij de concurrent. Maar daarna konden wij dan toch op weg naar een mooi weekend.Voor mij (Peggy-Ann) en mijn man (Jerry) was het de eerste keer dat wij in groepsverband en ook nog zo een lange rit op de motor zouden afleggen. We waren niet de enigen, want ook voor Alwin, die weliswaar zijn rijbewijs sinds jaar
en dag heeft, was het rijden in een groep de eerste keer. Voor mij was het helemaal bijzonder, want ik heb nog geen 5 maanden mijn motorrijbewijs, dus ik was echt een beginneling. Maar de groep heeft mij erg op mijn gemak gesteld; iedereen was begripvol, geduldig en aardig, en
men heeft mij van waardevolle adviezen voorzien. Geweldig was dat! Ik moet zeggen dat ik me bij het rijden in een groep, maar vooral in deze groep van motormaatjes, erg veilig en op mijn gemak voelde. Valkenswaard was de eerste stop voor een lekker kopje koffie met appelgebak en slagroom. Daarna
vervolgden wij onze weg via Valkenburg, (waar dat weekend de Wereldkampioenschappen wielrennen werden
gehouden - (op de terugweg hebben we Valkenburg en Maastricht daarom ook wijselijk vermeden)-), en zo
dwars door Luik naar ons uiteindelijke doel Vesqueville in St. Hubert. Vanaf het moment dat wij België binnenreden tot het moment dat wij aan het einde van het weekend België weer uitreden hebben wij geen snelweg meer gezien en heeft de snelweg ons ook niet gezien (nou ja, op één klein abusievelijk kilometertje na in de file, maar dat is eigenlijk te verwaarlozen). De binnenwegen van België voerden ons door bergen en in dalen, langs een lappendeken van groene velden, heuvels en bergen, langs koeien die onverstoord door bleven grazen, nauwelijks onder de indruk van onze indrukwekkende ploeg van motoren; door bossen en maïsvelden, en via rechte wegen, maar vooral via tientallen S-bochten. We reden langs ravijnen en rivieren, door villawijken
en talloze dorpjes met de mooiste huizen en boerderijen. Kortom het was overweldigend en ik genoot van elke
kilometer die ik aflegde. Uiteindelijk had ik bij thuiskomst 952 km gereden!Met enige vertraging kwamen we
in Beffe aan waar de ‘Belgische delegatie’ al minstens anderhalf uur op ons zat te wachten. In Beffe hebben
we heerlijk geluncht. Dankzij het ‘vetorecht’ van een van de motormaatjes, kreeg de gehele groep geen tomatensoep
(want dat lust hij niet), maar groentesoep voorgeschoteld. Daarnaast konden we nog van lekkere broodjes met diverse
soorten beleg genieten. Het was een goede stevige lunch en we konden ons daardoor weer opladen voor het laatste
gedeelte van de tocht, op naar de motorherberg. “Auberge au Bon Vivant” zoals ons verblijf voor de komende dagen
heette, bleek een eenvoudig maar goed hotel te zijn in een rustig dorpje. Onze motoren konden met enig schikken,
passen en meten, allemaal in de garage, en dat is een hele kunst want we waren met ongeveer 20 man/vrouw met bijna
net zoveel motoren.Het avondeten was goed. In de loop van de avond kwamen nog 2 Belgische en 2 Nederlandse motormaatjes kletsnat van de regen, erbij, zodat de groep nu echt compleet was. En moe maar voldaan gingen de meesten van ons op tijd naar bed.Dag 1 zat er op.Zaterdag heeft de groep zich opgesplitst. Eén gedeelte ging door de streek toeren. Dat was de groep van de ‘gevorderden’. De andere groep ging naar de grotten van Han, want die stonden al heel lang op het verlanglijstje van een van ons! Maar eerst natuurlijk lunchen en daarna de grotten bezoeken. Echter,de toegangsprijs was zodanig hoog dat de groep zich wederom opsplitste. De liefhebbers voor de grotten hebben deze bezocht en de anderen hebben er een middagje motorrijden van gemaakt. Je zult begrijpen dat Jerry en ik, als beginnelingen en groentjes die zoveel mogelijk ervaring willen opdoen, ons bij deze laatste groep hebben aangesloten. En we konden ons hart ophalen, want aan het eind van de middag zou je ons bijna gevorderden kunnen noemen, zoveel bochten, heuvels en dalen hadden we bedwongen.‘s Middags in het hotel aangekomen, druppelde iedereen zoetjes aan binnen, vol van verhalen over hun belevenissen
op de weg of in de grotten; en allemaal hebben we vooral genoten van het motorrijden, want dat is nu eenmaal onze gezamenlijke passie. Het diner was weer goed verzorgd, heerlijk en welkom, want van zo een dag motorrijden word je echt hongerig. Dag 2 zat er ook al weer op.Zondag was een stralende dag. We begonnen vrijdag met een koude en vochtige dag (gelukkig waren we vrijdagavond al in het hotel toen de regen met bakken naar beneden kwam). Maar gaandeweg het weekend klaarde het weer steeds meer en meer op om uiteindelijk op zondag met een zonovergoten dag te eindigen. En niet alleen het weer was aan een positieve verandering onderhevig. Ook onze barman c.q. eigenaar van de herberg ontpopte zich van een beetje een norse man in een enigszins acceptabele vriendelijke herbergier die ons ’s avonds zowaar nog bedankte en een goede nachtrust toewenste.Maar allé, het weekend zat er bijna op en we gingen alweer richting huis. Na het ontbijt was het de sleutels
inleveren, de drankjes betalen en daarna afscheid nemen van het hotel en zijn eigenaren, en van de kat – van de buren,
doch verblijvende in het hotel. En dan weer de weg op. En we namen niet zomaar een weg. Nee, wij zouden België verlaten en Nederland binnenkomen via de grandioze route die Ivo en Pieta de avond daarvoor had bedacht en uitgestippeld. De weg voerde ons ook nu weer door dorpen, bossen en maïsvelden. De wegen werden soms angstvallig smal en het was bijna een déja vu, een herhaling van Ivo’s favoriete kunstje om op een smalle doodlopende weg met een hele groep motorrijders te stranden om met honderd keer insteken nog net met z’n allen te kunnen keren. Maar ook nu lukte het! Als ervaren motorrijders, waaronder ik mezelf inmiddels na zo een weekend ook mocht scharen, was niets ons te gek. Het was of keren op een smalle weg, of 1 kilometer lang rijden
op een weg vol stenen en kiezels. Dus dat werd keren en onverschrokken onze weg vervolgen.De lunch hebben we in de warme zon kunnen nuttigen. En toen weer verder, op de binnenwegen en zo door tot aan Eindhoven. Pas daar gingen we de snelweg weer op. Bij een pompstation name we afscheid van elkaar. Je merkte dat sommigen aan het treuzelen waren, want als je een heel weekend
zo gezellig met elkaar hebt opgetrokken, dan is afscheid nemen toch wel moeilijk. Maar uiteindelijk scheidden onze wegen met de wetenschap dat we elkaar vast weer zullen tegenkomen op een van de prachtige motortrips van Piet en Mies. Iedereen bedankt voor deze geweldige ervaring!

September 2012
Peggy-Ann Mokkum